De Revisor. Jaargang 19

[p. 58]

Margreet Schouwenaar

Aanzien

Ik zag drie lampen hangen. Even groot,
hoewel een maar scheen.

Ik keek en dacht, ja
ik dacht: ‘Hoe schijnt een muur in beweging,’
maar herinnerde me niet wat ik wilde zeggen.

Geen verklaring van feiten schoot te hulp.
Alleen, ik dacht: ‘Ja,

wanneer er voortgang
is die verschilt van fluisterende
ambities en weloverwogen
hartstocht en verdergaat
dan ervaring toestaat
doet het licht geen kwaad:
het draagt vleugelslagen,
het trappelen van de wind
en zelfs de kleine mus
die neerstrijkt op het zand.’

‘Maar,’ ik dacht, ‘als licht verschiet,
zich tot donker spoedt
(O, niet meer dan als oorzaak van gewaarwording
of als verschijnsel dat zichtbaarheid reikt)
laat het steen begoochelen.’

Zo wist ik, onverklaard, dat een lamp steen
tot bewegen bedriegt,
en elk ontstoken licht tot vergruizen.

[p. 59]

Stromend vlak

Tussen de tanden van de tijd,
als Jonas in een groots karkas,
kom ik telkens de zee tegen
die zich mij laat zijn.

Als de eeuwigheid
van een eerste omhelzing.

Zwijgend de stroom wijst een kring
waar het wachten dringt.
Verzonken de rust daarin.

De balseming

van een wintermorgen. Onberoerd
tot de dag.

Tot opnieuw een deining

de stilstand naar bewegen tilt,

en alles onbeantwoord
en aanhoudend als een fanfareorkest
bestaan eist,

leven vraagt.

Slaand het bekken valt de golf
die het onbegonnene achterlaat.

En opnieuw, hart halfstok,
ritme dat het leven laakt.

Het mechaniek is oud. De veer teer.
Het moment, tot aan de rand besmeerd
met eigen aard, kraakt als verse sneeuw.
Geen spoor leidt naar haar leegte.

Zo scheep te gaan.

Post

Een lege weg als mijn bestek.
Aan beide zijden wijden zich
schriel stakerige bomen
aan het toeval van hun plaats.
Ze lichten op en doven weer,
als de ogen van eenzamen,
wanneer verloop mij tot voorbijgang lokt.

‘Zo moeten gebeurtenissen staan,
als van hout gebouwd,’ denk ik,
terwijl het licht de vormen schuift
tot kooi, tot kier, tot bedelhand,

als zoekt het een macht die voorvallen

vouwt tot nog te zenden brieven.

Na elke bocht nieuw bouwland.
Een bord geeft de prijzen aan die
kopers tot dromen wekt.

Lastig

als geheimschrift verspreidt de wens
zijn tekens.

‘Reduceren

is de kunst een lek te kiezen,’
meen ik. Het donkert al. Voor mij
ligt de weg uitgestrekt.

Ja, de weg groeit, terwijl ik niet
kleiner word. En alles is aanwezig.

Bestaan eist een zekere ballast.
En kijk, het gaas van de nacht wordt uitgezet.
Takken stromen in het duister weg.

Ik ben het gewicht van mijn lot,

post in het licht dat zich nog
een moment

door het donker wringt

als een hagelwitte enveloppe
waarin te lezen waar ik mij bevind.