De Revisor. Jaargang 19



[pagina 55]
Peter du Gardijn Kamer Ik woonde in een kamer die hoger dan de wereld was witte onbetaste muren en een plafond waaronder mijn gedachten hingen als een kolonie van mijn hoofd Ik zat op stoelen en aanschouwde dit alsof het mij volkomen onbekend was
Park Winter in de stad: het park is woest en ledig, een kaalgevreten geraamte dat door de mist bewogen wordt en open ligt naar alle kanten. Gezichten van kinderen doemen op, twee maar: de stad staat bijna stil. Achter hen, achter hun onvergetelijk ronde hoofden, waait de wind een standbeeld vrij.
Arena In een arena van ogen loop ik de ronde die mij ingegeven is. Ik voel hoe blikken mij volgen, hoe ik gevormd en ontleed word. Van het beeld dat ik verspreid is dit nog maar het begin: leeuw met klauwen vol kracht en ogen die je zoeken moet. Lichaam en geest ben ik, dier en gedachte, kijk naar mij: duizend keer kun je me bewegen, maar weet dat ik achter je besta!
Ontmoeting met Joyce Ik stond bewegingloos in de spiegel die als oog zich achter hem bevond. Hij brandde tussen vingers een sigaret en mediteerde met de wolken mee over zee naar het verborgen Dublin. Alles van het ogenblik verdween todat as over zijn gebloemde jas uiteenviel: dit was de ziel, zegt hij, en ik ben een blinde ziener. Dan slaat hij met één hand voorgoed de ziel tot stof en keer ik in de spiegel terug.