De Revisor. Jaargang 19

[p. 52]

Marc Tritsmans

Tovertruuk

Ook dit zal ik moeten bewaren
voor als hij ouder is en
misschien hopeloos in het echte
leven verstrikt: hoe hij me

- nog in paniek na een kwade
droom - naast het bed ziet staan,
en in diezelfde sekonde, alweer
gerustgesteld, terug inslaapt.

Net zoals ik het mij herinner
van vroeger toen ook mijn moeder
daar zo naast me stond en hoopte dat
deze toverkracht voor eeuwig was.

Verwittigd

En wanneer later een stuk speelgoed
op een onbewaakt moment vanuit
een kast weer in ons leven valt

zullen we naar adem happen bij
de afgrond van voorbije jaren
waarin we te weinig hebben liefgehad.

Maar dit op voorhand weten zal niet
baten. Een verwittigd man voelt ook
wat hij is kwijtgeraakt.

[p. 53]

Drie zusters

En almaar meer verliezen: moeders,
vaders, mannen, zonen en nog
houdt iets hen samen hier.
Hoewel niet helemaal van harte.

Het is meer een levenslange afgunst.
Geen van hen mag langer dan de rest.
Zoals toen ze vroeger op zaterdag
samen gingen dansen in de stad.

En vader die dan steevast stond
te ijsberen in de marmeren gang
van het herenhuis. Maar nu
is er niemand meer die wacht.

Communicatie

Onder de ondoordringbaar wordende deklaag
van het knorrige niet meer kunnen aanvaarden
van het eigen verval blijft alles nochtans
bij het oude: ik voel het in deze benige

hand die me onverwacht staande houdt en even
in de onderarm knijpt. Zonder een woord zonder
een blik wordt doorgeseind hoeveel warmte nog
huist diep in dat stilaan dichtvriezend wak.

En wie mag er een oordeel vellen over wie
nog zo levend onder jaren begraven wordt.

Inzoomend

Astronauten hebben het bevestigd:
vanuit de ruimte is niets mooier
dan de aarde. Maar nader en vind
onder de wolken een prachtig

landschap en dichter een idyllisch
dorpje en in een van de hutten een
jonge moeder en om haar wijsvinger
een verschrompeld handje dat zich

nog even vergeefs tracht te sluiten.
Zo ondraaglijk dicht zijn we de ware
aard van de wereld toevallig genaderd.