De Revisor. Jaargang 19

[p. 42]

Theo Verhaar
Getuige à décharge

Het is koud. De dingen nemen
geen vuil op. Een glas naast het bed
stoot vette vingers af, als je het heft.
Haartjes op mijn buik, electrisch geladen,
staan recht overeind. En als ik me aankleed
ruikt mijn overhemd niet eens naar zweet.

Na een slapeloze nacht
houdt het lichaam extra suiker vast.
De kleur van je ochtendplas is harder.
Stofdeeltjes druk met elkaar,
een leger onaanraakbaren in de baan
van neonlicht boven de toiletpot.

De tochtige overloop mist de warmte
om je verleden te kunnen instoppen.
Een vochtige muur glanst en voelt aan
als een met after-shave besprenkelde wang.
Bij een lage temperatuur kun je niet denken,
neemt een vorm geen verval aan.

Het bord aan de wand dat waarschuwt
voor steenslag laat alle ruimte aan de verbeelding.
Soms brokkelt er iets af.
De neus van de schoen waarmee een bal
wordt getrapt is van staal, maar meer nog
van taal. De tweesteens dikke muur,
van oorsprong dwars, wordt vanzelf kaal.

‘Je bent getuige van een repetitie
van de dood,’ lees ik in de krant
die op het nachtkastje ligt. Twee stappen
en ik sta buiten tegenover een bed van sla.
Een meisjesborst van silicone leert je alles
van veerkracht, maar niets van plooien.

Een stuk perspex onbuigzaam
als een verroeste schuit ligt ongebruikt
in het gras. Het ik dat
bruggen bouwt hoeft niet te vrezen
dat het in het water valt.
Het is zelf de bron.

[p. 43]

 

Aan weerskanten gladde autobanden:

 

de stugge bedding waarin een vorm uitslijt.

 

Oud ijzer als voorbeeld van een erfdeel

 

waarvan de aandacht is afgeleid.

 

Oorspronkelijk geluid ketst af

 

op de glimmende reling van het tuinhek.

 

 

 

Het ik dat de brug over moet buigt zich

 

met angstige ogen over de wond beneden zich.

 

Het is zelfde brug die wordt geslagen.

 

De dingen zijn van dezelfde vloeistof

 

een uitvloeisel als gedachten. Inkt

 

die rijker is aan zuurstof, of armer.

 

 

 

Bij een aardbeiplantje, dat in een hoekje

 

van de tuin wegkwijnt, werkt verbranding

 

eerder dan bij andere rauwkost, gezien de blaren

 

op een verder bleekgroene huid.

 

Onvrijwillig trap ik op het dak van een slak.

 

Ogen zijn als altijd getuige à décharge.

 

 

 

Het is koud. De dingen krijgen de kans

 

hard te worden. Alleen dan kunnen ze slijten,

 

denk ik, vlechtjes draaiend van roestige

 

strengen haar. De bekisting voelt scherp aan,

 

evenals onbewerkte plankjes die ik

 

tussen de krullen afval vind.

 

Binnen en buiten wroeten in hout.