De Revisor. Jaargang 19

[p. 34]

Jorge Luis Borges

Buenos aires

Destijds ging ik je zoeken op 't terrein
Dat aan de vlakte en aan de avond grenst,
Voorbij het oude hek waar niet verflenst
Het bosje met citroenkruid en jasmijn.
Herinneringen aan Palermo was
Je, oeroud, 't ongelofelijk verhaal
Van kaart- en messetrekkers, het portaal
Waar bronzen kloppers deden of ze pas
Gebonsd hadden met een beringde vuist.
Op zuidelijke binnenplaatsen proefde
Ik jou. Waar schaduwen al lengden toefde
Ik, langgerekte schaduw, onbehuisd.
Maar nu ben jij in mij. Je bent mijn veeg
Geluk, het einde van een blinde steeg.

Buenos aires

En nu ontvouwt zich als een plattegrond
Van nederlagen en vernedering
De stad: de poort waar de zon onderging,
Het beeld waar ik vergeefs te wachten stond.
Hier moet het zijn geweest, hier herbegint
Het levenslot waaraan ik niet ontsnap
Vandaag als gisteren; hier zet ik stap
Voor stap in 't ondoorgrondbaar labyrint.
Hier voedt de grauwe avond met getob
De vrucht verschuldigd aan de dageraad.
Hier lost mijn lichte schaduw vroeg of laat
In 't ijdel donker van het einde op.
Ons bindt geen liefde, maar iets als afgrijzen;
Daarom heb ik haar lief op deze wijze.

Uit El Otro, El Mismo (1964)

Vertaald door Stefaan van den Bremt