De Revisor. Jaargang 19

[p. 88]

Eugenio Montale

Een brief

Venetië 19..

De oude kolonel der cavalerie
offreerde je altijd negroni, bacardi
en röderer brut met het rode etiket.
Hij noemde je zijn naam, maar voegde er aan toe,
dat het overbodig was die te onthouden.
Hij deed ook geen moeite de jouwe te vragen:
nog minder de mijne.
De habitué's van het hotel,
ofschoon vreemdelingen, waren allen vrienden, maar
alleen in het staartje van september.
Sommigen wilden ons omhelzen,
zich vergissend zonder zich te excuseren,
eigenlijk feliciteerden zij zichzelf met de gelukkige fout.
De groten, zij die vergeten zijn,
zouden uit het donker treden,
de weduwe van Respighi, de erfgenamen
van Toscanini, een grafdelver van Tetrazzini,
een naamgenoot van Malpighi, Ramerrez-Martinelli,
een zilveren floers en Tullio Carminati,
roem voor één of andere overlevende ingewijde.
(Bovenal de Sleutelbewaarder,
een doorluchtige, die dacht
dat wij de waardigsten avant le déluge waren,
maar het kwam nooit of was weinig meer
dan een surplus van het Acqua Alta.)
De oude ridder herhaalde altijd,
tussen een bourbon en een martini,

[p. 89]

 

dat niemand hem ooit verslagen zag worden

 

bij een steeple-chase en concludeerde

 

dat reumatiek hem vleugellam had gemaakt.

 

Men leeft onder zijn gelijken, té verschillend

 

om elkaar te haten, maar al te gelijk

 

in de kunst van het rondkomen.

 

De onoverwinnelijke ‘radoteur’ overleed

 

enkele jaren geleden, wellicht vóór jou.

 

Met hem stierf jouw laatste minnaar.

 

Nu arriveren alleen nog groepstours bij het hotel.

 

Niets van de meester van het drop

 

gemaakt van meconium. Niets meer

 

in dat riool van een kanaal.

 

Zelfs niet het klein-orkest

 

dat mij altijd vorstelijk onthaalde

 

als ik binnenkwam vanaf de brug,

 

met de potpourri van de gast

 

verborgen achter het scherm:

 

de Graaf van Luxembourg.

 

 

 

1969

 

vertaald door Willem B.S. de Vries