De Revisor. Jaargang 19

[p. 62]

Lucas Hüsgen
Zeker de ontspannen atlas

zeker de ontspannen atlas wist niet langer of hij
bol of kubus, stip van onzichtbaarheid of ieder ander
onhoorbaar universum droeg. Onder zijn schouders door
baarde de adem een matrix van vergetelheid. De monade
blikte met afschuw in zich, maar pochte, vanwege de
best mogelijke, de duizendvoudig talloze in zich.

voornaamst werktuig van de voorwerpen is de spreker
niet. De beitel van de steen zoeke de intelligentie in
de ruimtes, die adem en woord elkaar niet vergunden.
Als de zinnen en de beredeneringen (zowel als de in-
cantaties) de stem beweren te ontwikkelen, ontkent
het lichaam ieder woord in ieder woord.

daarom ademt vlees de taal keer op keer niet in.
De tekenen, die ledematen maken, schrijven zich weg.
Enkelen klonteren zich, zodat de oren ontstaan. De
schijn ontkent, de schijn kan ontkennen. Ja, de onaan-
tastbare lijkt wellicht op zwaartekracht, en de machine
trachtte, en even waadde een stem. In de woorden
brandden moleculen.

en bovenstroom laat zich achter. Overblijfselen
van onderstromen, katoenen jurken en lange wateren,
geheime holte, grazig in onzichtbare helling. Wij
vervoegen ons bij jutters, bij wie niet klinkt, bij
wie ketenen verklankt, bij lichamen, die niet aan
lichamen aanpalen. Het is het kleinere woord.

[p. 63]

 

vreemdeling schuift niet van zich. Ontkenner

 

slaapt in zijn kussen. Broedster heeft borden te be-

 

leggen gehad. Koosnaam voor volgebouwd gebied wil

 

door geen bouwer worden onthouden. Of toch? ‘Le-

 

dematen’? In de tijd bezetten de schippers de een-

 

voudige stoel. ‘Ach, mijn magische macht!’

 

 

 

schuilen stenen slapend, ze schuilen in krachts-

 

lijnen. Ook die niet willen zien, noch beschikken kun-

 

nen over welk ander zintuig, hebben te zoemen leren

 

kunnen, maar begonnen te onthouden dit nooit vol te

 

houden. Handen raken als insecten steen aan als de

 

insecten. Iedereen weet van een omstandigheid, of:

 

‘Zij paalt weilanden af en slaapt.’

 

 

 

de ramen ontsnappen moeizaam zo. Het schip willen

 

beschrijven. Biedt dat verzekering - evenwel, de ma-

 

chine te leren gebruiken maakt eenieder gereed. Ook

 

zal de zuchtende de zuchtende trommel eens hebben

 

ontlopen. Deze likt als geen engel uit botten merg.

 

Deze slaapt als geen engel.

 

 

 

ook hoort ieder de vergaande. Op de afgeschuurde

 

platen drinkt een van de sociografen der dingen melk

 

die mogelijk verkleurt. Deze emmer leert leeg te lopen,

 

maar het was een gedachte. Deze wind ontwart zich ge-

 

lukkig en raakt verstrikt. In aanwezigheid van onyx

 

bereiken masker en marmer zelden de bestemming beter.

 

 

 

die wil waarschuwen? Nee. Gindse, ze zit haar

 

rotten in kalmte en bezinning uit. Tot richtinglo-

 

zer fluiten als appelgaarden versimpelen aanhou-

 

dend een melodie en een andere. Eveneens de stem te

 

bestormen, want dat hoort. Ook zal ten tijde van de

 

ontsnapping de vorm iemand betrappen. Zelden te ont-

 

waken, zelden te bestaan.

 

 

 

slaags met de dingen raken elkaar de dode dingen,

 

en zij die de hand hebben gezien, zullen de blikken

 

niet verdragen. In de echoput sliepen de weerspanni-

 

gen die vielen. ‘Astarte, uw hemel is gebroken.’

 

‘Ik weet het, ik weet het, ongeborene.’