De Revisor. Jaargang 19

[p. 30]

H.H. ter Balkt
Laaglandse hymnen

De valkenjacht

Wij worden gauw vertrouwelijk met de valkenier:
in het blauwe wiel met de blauwe spaken zien
wij hem al snel als de as. Je krijgt als slecht-
valk je aas, dat is je vlees. Ook de vlieglijn

verdraag je. Op je kop een huif, voor je brood-
nodige rust. Om je goed te kunnen horen, waar
je ook vliegt, moeten helder klinkende bellen
je poten versieren, dat spreekt toch. Stootte

ik naar de patrijs die zich verborg, bracht ik
trouw terug de patrijs. Evenzo ving ik houtsnip
na snip, vloog terug naar de veilige hand die

mij uitzond, de spaken des hemels toe. Ik vergat
dat ik slechtvalk was en vrij, tot mijn geel oog
de hand zag die ik voedde: die van magere hein.

[p. 31]

Jehan Calvin of de cromme chromosomen van 't conincrijc

Het was dikwijls radeloos hier, in weerwil van
de Raad van State, de Geheime Raad en die van
Financiën. Of dat nog niet genoeg was verscheen
langwerpig als een zakhorloge uit Neurenberg

het hoofd van Calvijn boven de horizon. Uit zijn
hoorn des overvloeds (hoorn die een tijdbom was)
goot Genève een stroom van zoetigheden uit over
het noorden: kleurloosheid en schraalheid, stem-

migheid, uitverkiezing en vlijt, voorbestemming
en hagepreken. Volk zag het aan voor een nieuw
geweten: een vol bord, een schone lei! Het viel

aan en koesterde zich in de koude waan die op
de horizon verscheen en begroette haar als een
bron van gerechtigheid. (Een allerkoudste maan.)

Van de bergen van Zwitserland kwam gedaald
Jehan Calvijn, op zijn galstenen (trieste
tafelen der wet) stonden de vuurbestendige
tien geboden geschreven. Ai, Calvijn scheen

op vruchtbare grond en de echo van 't nieuw
geloof drong dóór tot de koolvelden, tot de
hoge bomen die wind vingen, welriekende wind
-tot de bodem van putten bij de hoeven. Eet

het droge brood van de ketterij, want de uit-
verkorene zal succesrijk zijn. Arbeid, vroeger
in de verdomhoek, ging de smalle weg op van

zingende munt. Op de rapporten kwam een cijfer
voor vlijt, zoals nog altijd. Gerechtige zon
scheen over Nieuw Luilekkerland van de vlijt.

[p. 32]

3

 

Bestofter dan Thracische muntschatten, bleker dan

 

zijn stil heer, bleker dan zijn hof, steeg wit uit

 

Servets brandstapel rook, bleke hemel zag roerloos

 

hoe in 1553 in Genève ontstond: de ijzeren wil. Nee

 

 

 

het was niet zijn meer, 't was van die heel stille

 

bouwer aan ‘de omgekeerde wereld’, die veel meer van

 

lege kruiken hield dan van volle; die de zeer witte

 

wand zielslief had, omdat zij bang gebeente verborg;

 

 

 

soms, in de nachtwind, hoor je de zachte stemmen van

 

altijd vervolgden die zeggen ‘Begrijp het toch. Al

 

wat telt is de vaste wil.’ Totalitarisme berust op

 

 

 

dit geloof; op de zeer vaste wil datgene te laten

 

gebeuren waarin je wil gelooft; dus in je wil. En zo

 

brengt slechts taaie noestheid omgekeerde wereld tot stand.