De Revisor. Jaargang 19

[p. 75]

Margreet Schouwenaar

Gesnapt

Niets om naar het hol

van mijn verbeelding te slepen.

Ik zie de lucht. Ascetisch blauw
met de scherpte van een deugd
die de dingen in de dag stelt.

Torenspitsen strekken de halzen.

Stokstil staat de hemel:

eerzaamheid van azuurbedrog.

Betrapt in de val van het verstaan

krioelt het visioen in mijn keel.
Als een zwerm vogels
flikkert het licht aan de horizon.
Bomen, huizen, wegen liggen verzonken.

Het leven gaat over in been,

en de gebaren leggen hun aanleg

open in het bouwsel van hun handen.

Overal vangt alles aan,
schept de ruimte zich vertrek,
nadert het woord de dingen,
zoekend als een vinger langs een namenrij
bij een deur of een hek.

Een treffen is nabij. Iets wordt verwacht.
Zacht zet een tikken in.
De wijzers maken kwartier.

Kom binnen. Je bent op tijd

om de droom te zien.
Maar raak hem niet aan.

Gauw genoeg wordt hij gesnapt

in het vlees waar hij verdween.

Aldus gezwegen

Maak een beeld, schep wat licht
en een vlak.

Dan een huis, naast een dijk,
laag, onder korenblauwe luchten.
Het is etenstijd, onverbiddelijk
heden. Het volk trekt over de velden.

Honger vindt de kliek opgeschept. Genoeg
voor picknickdagen, maar te karig
voor de velden
van verschroeiend licht en stugge aren.

Een oerbeeld van de eenvoud,
dat natuurlijk zelfbeeld is

en weinig.

Dan een man, zonder naam,
jong, ongeschikt voor een verhaal, maar
met ogen gericht op luwe lippen
die vrucht en welbewaard zijn.

Die hoop.

Dat beeld,
voor er woorden zijn die invallen,
zeggend: Het is heimwee.

Dat bedrukt.