De Revisor. Jaargang 19

[p. 58]

Jaap Tempelman
Van het oppervlak

in de afdaling krijg je hoogte
hoe godverlaten eigenlijk alles,
de diepste val het sprekendst,
rotsen breken het overzicht.

om iedere wending verschijnt het
en verdwijnt, een leegte wijd en zijd
over bezochte huizen en hellingen
verspreid, de zon is een afgrond.

tot je op slagbomen stuit, over-
weg, in de vaart is je naam
een voorbij station, blinkende rails
sleuren het licht een tunnel in.

je staat erbij stil, de wachtkamer
met een vleug van roet, de vloer
kreunt gewond, op de wand stomen
de treinen tussen de bomen door.

ze staan niet meer stil, een loket
zonder kaartjes, de brandkast gelicht,
het ijzeren bed van de machinist
jaren door paartjes bereden.

uitschot van woorden op een deur,
boven de kabinetten het keurige
van dames en heren, stoffelijke
resten met vliegen overdekt.

[p. 59]

 

in de hitte vergaan je zinnen

 

onder een stolp gestolde tijd,

 

het zingen van insekten hoor

 

hoor je zoemen in je oor.

 

 

 

afbraak groeit aan, het huis

 

van fundament tot sterrenlucht

 

doorzeefd, een losse plank

 

ligt in een zucht voor molm.

 

 

 

je hebt gegeten en gedronken,

 

gerotzooid, geslapen en gemoord,

 

door het oog van de naald steekt

 

een wilde roos haar bloem omhoog.

 

 

 

gevangen schoon, het water valt

 

met zoveel kracht dat alles

 

stokt, een meer hoopt zich op

 

voor een stuw, alles verloopt.

 

 

 

alles verloopt volgens plan,

 

in de regel brandt het licht,

 

visarenden grijpen een vis,

 

onder de golven bonst een klok.

 

 

 

de wereld raakt op deze plaats

 

tot aan de rand gevuld, je ziet

 

hoe onverwacht een helder zeil

 

zich van het oppervlak losmaakt.