De Revisor. Jaargang 18

[p. 64]

Herman Coenen

Herinneringen

Zo heeft ieder zijn herinneringen.
Jouw grootmoeder bijvoorbeeld
die wijdbeens zat en in haar schort
de boontjes dopte, of het rozenhoedje deed
- heel snel -, maar verder hield je niet van haar.
En dan de mijne, hoe ze daar zit
in een eeuwigdurende oktober
in een glazen serre onder druiventrossen
in een rieten stoel
het witte haar door een zacht licht beschenen:
ligt er een poes op haar schoot?
Ik zie het patroon van de tegels voor haar voeten,
want waar zij zit, blijft zij altijd zitten,
de pure poëzie. Mijn grootmoeder
was mijn grootmoeder niet.

[p. 65]

Lampion voor sint Maarten

Soms opgeschrikt door een
doffe teen, een vreemd tintelende vinger
word ik soms - het leven gaat door -
zoekend naar gereedschap in het donkere schuurtje
opgeschrikt door een oude geur van brandende kaarsen
in november. Op gure dagen
roofden wij bieten van het veld
en groeven er een holte in,
een venster voor het licht, en
met hooggeheven hand lichtten wij
wanneer de avond viel onze eigen voeten bij:
in rook ging het witte ingewand van de aardse lampion
dan op, als rook keert de herinnering
weer nu de ledematen op die
uitgeholde vrucht gaan lijken. Zo
vult de tijd vanzelf
de gaten die ze in ons slaat.