De Revisor. Jaargang 18

[p. 21]

G.J. Resink

Tuin en thuis

Het platje van mijn paviljoen ziet uit
op een Javaanse tuin: veel zand, geen gras
en vol van vruchtbomen en struikgewas
waarin zo nu en dan een vlinder fluit
en waaruit ook de pukul ampat spruit
en de melati, echt een bloem van ras,
die trots de stervorm paart aan kleur van was
en dood en bruiloft met haar geuren kruidt.

Soms wordt die buitenwereld mij te veel.
Dan gaan de ramen en de deuren dicht,
de lamp gaat uit, de taperecorder aan.
Als dan het Amadeuskwartet speelt
voor mij alleen voel ik mij in het licht
van aarde's schijn een mannetje in de maan.

Wandelende tak

De tuincultuur komt hier van alle kanten
de galerijen en de kamers binnen
met Philodendrons en met varenplanten,
die mij voor hun bestaan trachten te winnen
door mij vegetatief zacht in te spinnen
zodat ik tussen hen kan lanterfanten
als wandelende tak om mij te ontzinnen
tot een van hun miljarden varianten.

Maar houden zij het hier niet langer uit,
dan worden zij uit hun retraitedagen
weer naar hun plekjes in de tuin gedragen.

Ik blijf alleen en ga uit hun natuur
wat meer gecultiveerd naar mijn cultuur,
een vreemde tak, waaraan dit versje ontspruit.

[p. 22]

Halfweg

Het overdekt terrasje van mijn huis,
verscholen in een wildernis van groen,
is wel dé plek om uren te verdoen
aan leegzitten en open staan voor ruis
van wind en ver verkeer in elk seizoen,
al komt de wereld ook wel bij mij thuis
(of wat zich graag als wereld voor wil doen)
van grote mensen af tot musje en muis.

Hier voel ik me op weg naar de natuur
zo tussen hartsteek en wat dromerij
van nog te leven voor zo lang het duurt.

Soms komt er zelfs nog wel een versje vrij
- voor bij mijn zoete thee en wat azuur -
met iets erin van ons heelal en mij.

Gunung Kawi, het dal der koningsgraven

Hier daalt men uit het toeristieke heden
van taxi's, bussen en sportieve kleren
langs een uit rots gehouwen pad met treden
paradoxaal af in hogere sferen
van een doodstil en vorstelijk verleden,
dat zich slechts tegen de moderne wereld
verweren kan met duizend jaren diepte.

[p. 23]

Puncak: 1400 m

Wij zijn de theetuinen al gepasseerd
en rijden naar de schermbosranden toe,
op naar de hoogste waterscheidingspas
waar het cultuurlandschap evolueert
naar dennen, misten, schoorstenen en kou
en uitzichten van een hotelterras
op lage rijstvelden en witte huizen,
haast Italiaans, tot jij me vraagt of ik
niet bij mijn koffie nog poffertjes lust -

transmontaan tussen tropen en sub-tropen.

Fluitconcert voor freud

De fluiten spelen langs beschaamde lippen
of glippen in de scheden van de monden
waaruit verlekkerd soms wat schuim komt slippen
langs vingers, die zich om de roeden ronden.

Maar de muziek fluit puur en onomwonden,
los van elke sentimentaliteit,
en schijnt, niet meer aan vlees of hout gebonden,
van een engelachtige eeuwigheid.

Antieke rebabstandaard

Houten Hanoman, die met je voorpoten
omarmend uitgestrekt de hals omhelzen
wil van een viool, houd dit vers omsloten
opdat het eeuwen met je kan gezelzen.

De rebab is de Javaanse viool die niet in een foedraal gelegd, maar met doek omwikkeld schuin tegen een standaard gezet wordt, in dit geval uniek van vorm. Hanoman is de witte aap uit het Indiase Ramayana-epos, die in sommige versies ook dichter is.