De Revisor. Jaargang 18

[p. 14]

Marc Tritsmans

Krabben

Zeewaarts over glibberige rotsen met
in elke hand een warme kinderhand. Gaan
tot waar water borrelend in spleten rijst
en daalt: hier laten we de lijnen neer.
Ik hurk precies zoals mijn vader toen.

Hoe ze voelen dat in het donker iets begint
te leven. Hoe vraatzucht langs het touw
omhoogkruipt naar hun hand die met nauwelijks
verborgen angst naar boven haalt tot het fel
bewegen van harde scharen zichtbaar wordt.

Aan de rand van water laten we ze ten slotte
vrij, een leger krabben. In tellen zijn ze
weer verdwenen. Maar kinderogen blijven glanzen
op weg naar huis. Niets van wat we uit de zee
van tijd naar boven halen laten we nog gaan.

[p. 15]

In de bergen

Terwijl we ademloos kijken lost een rots
haar greep op de wereld dondert statig
als in een film het ravijn in.

En wij slaken een zucht van
verlichting omdat de eeuwigheid
dan toch wat minder eeuwig blijkt.

Het heeft iets van een wonder: na
miljoenen jaren te hebben geaarzeld
zien we hoe iets zich precies in ons

bijzijn voor altijd wijzigt, zien we
hoe de wereld der dingen na deze sekonde
nooit meer hetzelfde zal zijn.

Foto in de zon

Zie ons daar samen zitten in de zon
met naast ons die strook blauw: water
waar we zojuist in zwommen, druppels
glinsteren nog op je arm. En onder ons
het warme zand en in onze ogen het
onbereikbare van zomers ver van huis.

En nu is pas te zien wat zich achter ons
afspeelde. Hoe dat bos op hetzelfde moment
al weer trachtte te zijn zoals het was
zonder ons. Hooghartig haalt het over onze
schouders alle aandacht naar zich toe.
Doet ons in het midden van de foto vervagen.