De Revisor. Jaargang 18

Chinese landschapspoëzie

Tao Yuanming

De chrysanten zijn prachtig van tint in de herfst.
Met dauw op mijn kleed pluk ik blaadjes van de bloem,
Laat ze drijven op het troostrijke vocht,
Om gedachten aan de wereld op een afstand te houden.
Ik schenk mij een beker, ook al ben ik alleen,
Als de kom leeg is kantelt de kruik als vanzelf.
Bij 't vallen van de avond komt alle beweging tot rust,
Terugkerende vogels vliegen tsjilpend naar het bos.
Zelfvoldaan fluitend op de oostelijke veranda,
Heb ik de zin van dit leven weer gevonden.

Op het land komen niet veel mensen
Het smalle pad ziet weinig verkeer
De planken deur blijft dicht overdag
Het kaal vertrek is zonder muizenis
Nu en dan kom ik op het overwoekerd kronkelpad
In het hoge gras iemand tegen;
Dan spreken we over niets dan
De stand van hennep en moerbei.
Mijn hennep groeit met de dag
Mijn akker wordt steeds wijder
Als maar niet met de eerste vorst
Alles als onkruid zal vergaan.

[p. 81]

Antwoord aan adviseur Pang

 

Vrienden zijn niet altijd oude bekenden

 

Goede ontmoetingen tonen dit aan.

 

Een vriend van me deelt mijn punten van aandacht,

 

komt dikwijls bij mij m'n tuin inspecteren.

 

Gesprekken gaan steeds over hoogstaande zaken

 

We scheppen genoegen in boeken met wijsheid.

 

Soms brengt een kruik wijn

 

Ons dan nog meer plezier.

Ik heb moerbeibomen geplant langs de Yangzi,
In de hoop op oogst na verloop van drie jaren;
De scheuten begonnen al uit te lopen,
Toen plotseling aarde en water verschoven.
Takken met blad en al kraakten terneer,
Wortels en stammen dreven naar zee;
Voor de zijderupsen geen voedsel in het voorjaar,
En geen mens kan zorgen voor kleding in de kou!
Ik heb toentertijd niet op het hoogland geplant,
Is er nu dan een reden voor spijt?

Wang Wei

Ouderdom koestert slechts kalmte
Wereldse zorgen laten het hart onberoerd
Voor mezelf heb ik geen plan op termijn
Behalve terugkeer naar het woud van weleer.
De wind door de dennen blaast mijn gordel los
Onder maanlicht in de bergen speel ik cither
Je vraagt naar de reden van falen en sukses
Een visserslied bereikt de oever van ver.

Leegte in de bergen, niemand te zien
Toch hoor ik stemmen klinken.
Neergaand zonlicht diep in het woud
Weerkaatst op het groene mos.

In het donkere bamboebos zit ik alleen
Ik speel op de cither en fluit lang.
Diep in het woud, geen mens weet ervan
Komt de heldere maan mij beschijnen.

In de lente is de vijver diep en breed
Ik wacht of het scheepje nog keert;
Langzaam sluit het groene kroos aaneen
De neerhangende wilgen vegen 't weer opzij.

[p. 82]

Liu Zongyuan

Een visser legt aan voor de nacht bij de westerklip
Bij het gloren van de ochtend schept hij water en stookt een bamboevuur.
Als de zon opkomt is de rook weg en is 'r niemand meer te zien
Roeiriemen klinken slechts temidden van het groen.
Hij kijkt in de verte op de rivier
Boven de rotsen jagen wolken elkaar zorgeloos na.

Boven duizend heuvels vliegt geen vogel meer
Op tienduizend paden zijn de voetsporen gewist.
In een eenzame boot zit een grijsaard in regenkledij
In z'n eentje te vissen in de sneeuw op de koude rivier.

vertaald door Elly Hagenaar