De Revisor. Jaargang 18



[pagina 77]
Marc Tritsmans Alpen I We raken nooit dichterbij dit blijven van bergen van koud en hard graniet. Er is altijd wel ergens een dal waar een schittering slechts even zichtbaar aan de rand van het gezichtsveld vertelt dat we het ook ditmaal niet zullen halen. Daar in de diepte zijn de wegen de dorpen de mensen. Alles houdt zich achter bomen verscholen maar wacht geduldig op onze terugkomst. II Drieduizend meter boven ons leven wordt kijken een doel op zich en geen middel om te blijven praten. We zwijgen en volgen het grillige spoor van wie hier mag wonen: gemzen, konijnen en dwergen. Dit is een plek zonder vragen. Alles is volmaakt doorzichtig wat het is. We luisteren ontroerd naar het ragfijn getinkel van ijskristallen.
Opluchting Zo dicht tegen de eeuwigheid aan houd ik je stevig bij de hand. Want elk moment wordt hier gestolen van de goden. Een eenzame wolk hapert even bij de hoogste bergtop. Ademloos bekijken we dit schouwspel wetend dat het nooit voor ons was bedoeld. En in de stilte weerkaatst onze lach tegen de ijzige wanden. Met iets van opluchting omdat we heel precies weten hoe het hier voorgoed zonder ons zal zijn.