De Revisor. Jaargang 18

[p. 70]

C.L. van Minnen

Buitenwereld

Gordijnen die de zomerwind openblaast,
een lach van water, rookkringels om de lamp;
zij houden voor ons voeling met de aarde.
Buiten veroudert een lichtreclame,

gekleurde bliksem. Regen polijst de straat
tot spiegelglas en maakt er een kermis van.
Wij vieren ons verdriet met luchtigheden,
bitter en zoet: zo onafgebroken

is nooit gefeest. De vloer wil in het gedrang
beweging zien, en mengen wat elk ontbreekt.
Ik sluit de achterdeur. De elementen
zijn ons genadig geweest vanavond.

Grootspraak

Met stemverheffing bezigen zij een taal
van naam. Het hoogste woord is te nederig
voor hun geladenheid; dus dulden zij als
beter behuisden geen nevenschikking.

Niets rest je dan hun roep te beluisteren.
Als zand dat zeewind vraagt om een duin te zijn,
zo zal een zucht hun kaal depot verraden.
Dit magazijn blijft onaangesproken.

[p. 71]

Ongedeerd

De lucht is haar een handschoen. In deze schelp
en tweede huid, haar plooibaar ornaat van macht,
staat zij te kijk. De kramp van afgedwongen
onbalans geeft haar alsnog een houding.

Ze roven maar (haar huiverig aangezicht
verdeeld als klatergoud aan de menigten).
Formules vangen bot, want taal noch teken
hullen zich lenig als zij in nevels.

Met koude vingers volgt zij van elke naad
de loop en scherpt moedwillig de napijn aan.
Zij heeft haar voetstuk al compleet, en zal straks
heelhuids het ouderlijk huis verlaten.

Leeftijd

Laat zonlicht smijt de schaduwen van ons af,
en waar ze vallen grijpt hen het onkruid aan.
Herkenbaar slaan zij dit terras te barsten,
gras tussen tegels en woekerplanten.

Zo weinig harde stenen, ontleed door sap
in kruipgang, en de aderen aan je slaap
waaruit je leven wint dat langzaam uitput.
Moeiteloos groeien zij tot symbolen,

een geste naar de orde die voegen heelt.
Het was voorzien: met eendere harteklop
betreedt je jonge schim weer het plaveisel
en redeneert zij de tijd aan stukken.