De Revisor. Jaargang 18

[p. 67]

Margreet Schouwenaar

Wandelaar

Die langs loopt
legt in mijn hoofd voetstappen neer.

Ik ga ze na,
maar bij het raam gekomen
zie ik niemand op weg.

Alleen licht, rollend als stuiters

over het dambord van de stad,
en lantaarnpalen
die het gezicht heffen
om dit spel te volgen.

‘Wie is daar?’ vraag jij.
Ik haal mijn schouders op
en zeg: ‘Niemand,’
maar kijk nogmaals nauwkeurig
of iemand wacht

in lamplicht

of portiek.

Ditmaal zie ik niets anders dan
een standbeeld

in de palm van de nacht.

Het duister vloeit erover
en bot de scherpe hoeken af.

Maar waaraan zou ik me bezeren?
Zo brengen de dingen zich voort:
rollend als een kar

over witgekrijte kinderspelen.

Dan kom jij naast me staan.
‘Een stokroos van stilstand,’ zeg je
en wijst naar de voorstelling

in het nuchter raam.

Dat hij nog eenmaal langs mag komen
zodat ik hem in het gezicht kan zien.

[p. 68]

Slaap

De hoeken van de dag

zijn dichtgevouwen.

Geen zon als zoetgouden appel,
geen brood, geen vluggedekte tafel,
geen lichaam dat zijn plaats inneemt.
Slaap dekt de dingen toe.

Ik heb niets te zeggen in dit licht
als van sneeuw waarbinnen meeuwen duiken,
niets over de val

van krijsende muziek

die het landschap golven doet als een zee.

Herinnering kleurt de beelden.
Het fijngenerfde lichaam drijft hierin mee.
De mond, halfopen

als van een dorstig kind,

tekent trage kringen.
Zo raakt een rimpeling het land.

Nee, die mij kleurt herkent mij niet.
Ze schetst van mij de aanvang
waar rimpeling de eerste vouw van is,

en maakt het land tot de voet

die de zoom van het water scheurt.

Wenk

Het laatste woord,

op vlugge voeten

weggelopen, klimt als gebaar nu
langs je arm omhoog.
Ik kijk het na

tot aan je lippen,

die vlees zo zacht en weer geheim zijn.

Een woord kantelt naar beweging en
ik kan niet anders dan mijn vingers
leggen rond de lijnen van je kaak.
Zo sloot ik eens

een kastanje

in mijn hand, maar hoe stevig ook,
haar ronding kon ik niet bewaren.
Zo bind ik soms

mijn haren hoog,

en weer bedwingt geen elastiek de krul.

Ik ben niet aangewezen
om woorden over de dingen te leggen,
en toch tracht mijn mond
jouw wenteling te raden,
want jij bent degeen
die als de tocht aan mijn sloten morrelt.

Maar laat ik je niet
verwarren met de lippen van de wind.
Jij bent beslist ook de tomeloze tong
die een woord slaat
voordat het zich in je oogopslag vinden laat.

[p. 69]

De zin

Toen de man viel

riep hij:

‘Vallen dient het zijn.’

Het was niet enkel onwetendheid
die mij de zin deed herhalen.
Iemand stond in mij op
en vroeg:

‘Waarom, waartoe? Hoe?’

Van tegel naar

tegel gelopen

in nauwgezette oplettendheid
stapte ik mis.

‘Geen klinker ligt meer recht,’
zei zij, vlak voor haar dood.
Ik keek en zag
de wolken kale plekken waaien,
terwijl zij struikelde,

nog niet viel.

Ik wilde toesnellen.

Toen viel de man.

Precies op dat moment.
De aarde steunde in haar baan.
Ik zag een steen,

als zo bepaald, doormidden gaan.

Ik heb een helft geraapt,

in een doosje bewaard,

als een kind een diep geheim.

Ik dacht:
‘Er moet al een barst in gezeten hebben.’