De Revisor. Jaargang 18

[p. 44]

Maria van Daalen
Piëta

I

Doornappel doorkruist zijn slapen
terwijl hij in mijn armen ligt
omzoomd door waterland, door riet.

Geen hand zet zich vast op mijn knieën
onder de kilte die openvalt tot
steen. Onmerkbaar verzinkt hij

in mijn lichaam. Zoals een dier
zich toegeeft aan de grond
en de aarde die hem indaalt is

geborgen - temidden van verzilvering
word ik uit zijn verlies geopend
omdat het toeneemt uit mijzelf.

[p. 45]

II

Het is de aarde die zwijgt en vruchtzet
en adem alleen die mij inhoudt.
Maar trillend van de geur over zijn lippen

breek ik naar de opening, zijn stem
snijdt door mijn lichaam, het zijne
en zo ontvouwt ons de pijn

die ik ben. Met vele windingen
raken drie nachtschaden verstrengeld
als zaadlobben, de beenderas, het lied

mij vullen zover ik kan reiken,
zover ik hem uitzing, mijn enige
stilte die mij verteert.

III

Zo stil als een steenvrucht
weegt hij me en klemt
mij aan mijn lichaam dicht.

De adem die het riet beweegt
draagt het smelten van zaden
in aarde en het breken

in mijn schoot. Tussen de lissen
schuilt het licht en oneindig
vult het mij zonder te spreken

want ik ben volledig alleen en
geopend voordat zijn hand zich
sluit en zich heft en mijn rijping voltrekt.