De Revisor. Jaargang 18

Jaap Tempelman

Vrouw en faun

hoe zij daar ligt in alle staten
druipend naakt en zo languit
dat niets te raden overblijft
dan eigen grens en eindigheid.

de tijd vertoont zich uitgebreid,
ragfijne lijnen op een ets,
met huid en haar verstillen jeugd
en ogenblik tot rust en duur.

wie kijkt ziet zich een eeuwigheid
gedroomd in slapend vlees en bloed,
of hij zo gulzig op geheimen
de nekslag krijgt van ouderdom.

Passie

hij schiet op vogels in zijn waan,
zijn oog reikt verder dan zijn geest,
hij zegt niet veel, legt vaker aan
desnoods, of hij de hemel vreest.

hij ziet het wit maar niet het rood,
bestaan verschillen in de lucht,
hij denkt alleen, wat vliegt moet dood,
hij raakt mij midden in de vlucht.

mijn borst kleurt roder dan zijn bloed,
schot in de roos, een diepe doorn
geeft mij een zachte naam, hij doet
mij opgaan naar zijn vaders toorn.