De Revisor. Jaargang 18

[p. 48]

Kreek Daey Ouwens
Opa van glas

I

Mijn opa zit aan tafel, elke ochtend, gebogen over zijn bord. Hij drinkt zijn koffie met het losgeklopte ei. Hij loopt in de tuin heen en weer, stijf, hij beweegt zich alsof hij op glad ijs loopt, hij staat naast het huis bij de lantaarn en kijkt naar de berg, hij heeft zijn gewoonten waaraan hij zich nooit onttrekt, het lopen, het kijken, het zwijgen, hij is betrouwbaar.

Hij duwt zich
in zijn hoofd
een weg.

Vliesdun
breekt een kind.

Kind met een trommel,
- stokkevingers -
het springt in zijn hart,
is bang voor de bomen,
de zee,
voor soldaten.
Het sterft van de angst
voor de soldaten
die tachtig jaren -
en voor de hond,
de blauwe,
in de maan,
de roerloze maan
een kinderlijk geheim.
Het warmt zich
in het holle
en gaat op zoek naar plaatsen
alleen aan hem bekend.
Het gaat op zoek naar woorden.

Bij de geringste stoot
ontmoeten ze elkaar,
gaan over in elkaar
en kussen
zacht als vreemden.

Mijn moeder is zijn moeder. Ze kleedt hem aan. De broek het laatst. Met moeite stroopt ze de pijpen over de lange verfrommelde onderbroek. Dat gaat haar altijd slecht af.

II

Je joeg een hand weg.
Op de bodem lagen voeten.
Weggedoken in je hoofd
staarde je
- van binnen droog -

Kriskras
viel de tijd
op de tegels.

[p. 49]

 

In de dubieuze intimiteit

 

van het bad

 

was je naaktheid

 

ongehoord.

III

Ingewanden in mijn oren.
Ongegeneerd.
In de koliek van elke dag
is hem alles goed.

Geen zin zich te onderwerpen
aan de handel
- de besmuikte handel -
van mensen,
mensen die schieten
in het wilde weg
en schrijven
in kranten
hun mening.

Hij vraagt niet om een mening.
Genoeg! De groeten!

Geurend naar baby-olie
slaapt hij.

Mijn opa lacht in de lucht. Hij zit in zijn stoel buiten voor het raam. Mijn moeder heeft een laken gespannen zodat hij geen last heeft van de wind. Lachen in de lucht, dat is een geheim.

IV

De man
en het kind.

Het kind onmondig.

Ik wreef mijn wangen
aan je.

Stof dwarrelde en
streek weer neer.
Ik hield je adem vast.

In je ogen
lag water.

V

We schuilden voor de overmacht.
Voor het lawaai,
op de trap,
de borden die trilden in de kast.

Iemand sloeg een venster dicht.

Zo lang we zwegen
was er niets.

VI

Eeuwen gingen voorbij
- en dan -
maakte je je los.

Een sekonde
stond je in de zon.

Ik staarde naar je.
Staarde me dood.

[p. 50]

 

Je was van glas.

 

 

 

Van glas

 

was

 

alles wat.

Zo klein is mijn opa, zo'n grappig klein mannetje, je kunt hem dragen op een hand. Hij moet bewegen, er op uit, dat is goed voor hem. Hij bereikt de volgende dag, de dag erna. Dat schijnt belangrijk te zijn.

VII

In zijn verbeelding is een poort.
De poort is gesloopt.
De soldaatjes in zijn jongenskamer
staan nog in het gelid,
ongebroken.

Niets is droeviger dan te zoeken
naar je huis.
Het huis is verlaten.

VIII

In de wereld van verlaten
is er niets dat hem ontstelt.

Niet de vrouw van de apotheker
die sprong uit het raam,
of de sigarenhandelaar op de hoek
- deze herinnert zich niets -
kom op, makker,
je sterft aan je prostaat.
Wees blij dat dat maar alles is.

IX

Op zijn ouwe dag
houdt hij van de natuur.
Hij zegt dat in de winter
bloemen bloeien,
midden in de winter -
zomers,
haarscherp,
kinderscherp.

Hij sluit zijn hoofd.
Koud geworden.
Dichtgeslagen.