De Revisor. Jaargang 17

Eugenio Montale

Bij het lezen van Kavafis

Terwijl Nero rustig slaapt in zijn
overstromende schoonheid
verlaten kleine Laren, bij het stemgeluid
der Erinnyen, in opperste verwarring
de stookplaats. Hoe en wanneer
zal hij ontwaken? Zo sprak de Dichter.
Ik, heer over niets, niet eens over mijzelf,
zonder de zoelte van geurende houtblokken
en getroffen door de ijzige koude van een
oliestel,
ik hoor ook het regelmatige geluid
van hoeven en van voeten, maar lichtjes.
Ik ontwaak niet, ik was al even wakker
en ik verwacht geen verdere verschrikkingen
buiten de reeds bekende.
Ik kan niet eens een of andere dienaar gebieden
zich de aderen te openen. Niets verontrust mij. Ik hoorde
het getrippel van een muisje. Over vallen
heb ik nooit beschikt.

vertaling Willem B.S. de Vries