De Revisor. Jaargang 17

[p. 62]

Marc Tritsmans

Hier

En keer op keer sta ik hier weer en denk
waarom is er niet een plek als deze in
mezelf. Waar alles is waar het hoort en
scherpe grenzen heeft. Zoals deze weide

eindigt bij de bosrand, het pad bij het
verlaten huis. En dat 's avonds dan de
nevel komt als een hand die niet raakt
maar die je aan haar schaduw kan raden.

Hond

Je laat iets kostbaars vallen en het ligt
daar voor je maar je weigert nog even te
geloven in de onomkeerbaarheid van tijd.
Zo zaten we op onze knieën in het gras.

En ik moest alleen de stukken lijmen voor
we dit écht hadden gezien. Met vluggere
handen dan de mijne de darmen er weer in.
Hem op zijn poten helpen. Nog een meter of tien.

[p. 63]

Onderwijs

Het stof in bundels zonlicht was
het enige dat bewoog. Ernaar kijken
was te veel en naar buiten een schande.
De handen moesten zichtbaar en de tong
volmaakt aan banden. Niets mocht hier

dienen waarvoor het was bedoeld. We
dreunden tafels en gebeden op en elk
verhaal bezat niets anders dan een
zedenles. Pas jaren later kwamen
eigen woorden langzaam in me terug.

Grootmoeder

Altijd daar maar aan de rand
van het gezichtsveld. Niet meer
dan een hand die me dwingt
waar ik niet heenwil.

Met de ouderwetse duidelijkheid
van wat niet hoorde en wat moest
behartigt ze de klusjes die
een moeder niet lust.

Maar met het redden nadien - de
schoolpoort uit de tram in -
komt ze weer mooi waar ze hoort:
midden in beeld.

Nieuw huis

Onbegrijpend dwalen ze nu rond,
raken aarzelend bekende dingen
met iets van verontwaardiging
omdat alles hier zo schaamteloos

staat uitgestald in het huis
van onbekenden die er godzijdank
niet zijn, maar elk moment wel
kunnen binnenkomen. Na een tijdje

wordt het speelgoed nog wat zuinig
voor de dag gehaald. Fluisteren
wordt praten, terrein onstuitbaar
uitgebreid. Elk verleden opgeruimd.