De Revisor. Jaargang 17

[p. 60]

Toon Tellegen

·

‘Ik wil niet dat er iets eeuwigs is,
een paradijs, hemelse velden...!’
en iemand roept mij na:
‘Maar dat zie je verkeerd!’
Het regent, het giet en ik roep terug:
‘Natuurlijk zie ik dat verkeerd, ik wil dat ook verkeerd zien,
ik wil alles verkeerd zien,
alles!’
En daar is de tram, daar zijn de beroemde hollende mensen
in het grijs,
daar is de nacht.

·

Alles stroomt,
maar eigenlijk valt alles in stukken uiteen,
alles wat is,
elk stuk in duizend stukken,
telkens weer,
tot we oud zijn en wegwaaien
en onszelf vergeten,
of jong zijn en breken
als een kruik van aardewerk - hoe mooi zijn wij beschilderd...
goden achtervolgen goden om ons heen...
Met moeite hield Heraclitus die gedachte tegen.
Maar zijn blik was donker
en de zon ging onder, gleed over cypressen, wijnstokken,
kraaien,
gleed de heuvels op.

[p. 61]

·

De een is dompteur, de ander leeuw,
maar zij weten nooit wie de een is
of wie de ander,
en soms brullen zij door elkaar, zacht en onvervaarlijk,
wassen hun klauwen in onschuld,
couperen hun manen

en op een dag vragen zij elkaar
- zij passeren juist een savanne, lopen heel langzaam,
de zon staat op zijn hoogst -
hoe lang kan iemand onkwetsbaar zijn,
hoe lang zachtzinnig?

Dan vlijen zij zich neer in het hoge gras
en verscheuren elkaar,
onder het oog van mieren, torren.

Hun laatste krachten

Velden met spreeuwen, eiken -
en daartussendoor iemand hijgend,
distels ontwijkend,
achtervolgd door een ander die roept:
‘Waarom zou je mij ontlopen?’
‘Ik weet het niet!’

Voorbij de velden zijn gazons, feesten, lange tafels,
huizen daarachter met balkons
en in hun slaapkamers duisternis en gekus -
en iemand die nagaat of hij niets mist, juwelen,
een mes,
de hemel betrekt,
rivieren treden buiten oevers, grind knerpt
waar niemand loopt,
een rode gloed tussen de wolken,
een vlammend handje grijpt ons beet.