De Revisor. Jaargang 17

[p. 45]

J.J.A. Mooij

Aztekenland
(In het Antropologisch Museum, Mexico-Stad)

In cirkels haast ligt deze slang versteend,
terwijl zijn kop dwars op de ronding rust:
ofschoon aan 't went'len van de tijd ontleend
onwrikbaar nu, zijn kracht nog ongeblust.

Eens hief de slang een godenhoofd omhoog;
soms had hij vleugels, soms twee koppen. Hier
staat men als van nature oog in oog
met het door list ontkomen fabeldier.

Ontvlucht eerst uit de overlevering,
dan zonder attribuut weer ingekeerd
naar deze plaats van nieuwe heiliging
die hem en zijn gelijken ruim vereert.

Het land ontwricht, de oude stad vernield,
de nieuwe vol van puin en zwellend in
ellende. Het gebouwenrijk behield
de luister van een steeds hernieuwd begin.

Straks klimmen wij waar eens het mens'lijk bloed
de treden kleurde voor het was gestold,
de hoge offerplaatsen tegemoet:
leeg nu, de tekens zoek of uitgehold.

Ver weg, in golvend weiland met hoog gras
en onder palmen graast het lichte vee.
Het landschap kantelt langzaam om zijn as
tot woester groen met tempels dicht bijeen.

Oud land van de kalender, zonder klok.
Toch raken hier de eeuwen door elkaar,
de uren stromen zonder breuk of schok.
Eeuwen en uren vullen jaar na jaar.