De Revisor. Jaargang 17

[p. 72]

Marcel Koopman

1489

Eerste stralen van de herfst -
ging ik tussen ven en berken,
liet mijn schapen rozig blaten.
Lange dag van gras en klaver
lag ik fluitend op de halmen.

Snijdend hart in rozebladen
weidde ik de wollen kudde -
droomde ik de hoge vrouwen
uit het slotpark aan de bosrand
en ik dwaalde om hun vijvers.

Heet de dag, klamkoel de avond,
onrust, terugweg, schemering.
In de bijkeuken de harde
houten stoelen en de haverbrij.
Dan het halmmatras, het donker.

[p. 73]

1989

Het scherpe licht dat op de takken breekt
speert wreed trefzeker in mijn oog.
Hoger dan licht is niets - heb ik geleerd.

Het herfstgezicht van Aardemoeder
is onbarmhartig als de dood
en is barmhartig als de dood,
het staalt het hart en kneedt en brandt.

Zo bleekblauw was het najaar nooit,
zo vol oud rood en ootmoed.
Belooft dit nu of ook voorvoel ik
bittere stenen in het winterbrood?

Hart

Moet de binnenzon groeien?
Voed hem dan met de vuurgieter
en ruk de berenblaasbalg aan.

Maar ach, zo'n nietig vlammetje
zo'n zielig tongetje
sneuvelt onder geweld.

Goed, hoed hem dan met handen
met rode rozehoeden
en zachte wollen wanten.

Maar niet te mild
maak hem niet luier dan hij is,
zon is geen ei om uit te broeden,
moet stralen!

Dan lichtjes lokken
voorzichtig wekken.
Kom, zonnemonnetje,
verwarm mijn dagen.