De Revisor. Jaargang 17



[pagina 68]
Vittoria Colonna
Scrivo sol per sfogar l'interna doglia Ik schrijf om aan de droefheid lucht te geven waarin mijn hart zo graag blijkt weg te kwijnen, en niet om 't zonlicht weer te laten schijnen van hem die uit mijn ogen werd verdreven. Terecht besef ik nu met schrik en beven dat ik zijn roem alleen maar kan verkleinen. Och, mogen verzen rijker dan de mijne zijn grote naam voor eeuwig laten leven! Zuivere trouw en liefdesvuur verschonen de onmacht en de vrees die al zo lang in mijn ontredderde gedachten wonen! Bittere tranen, en geen zoet gezang, sombere zuchten, en geen blije tonen, maken mijn dichten tot een martelgang.
Provo, tra duri scogli e fiero vento Ik voel tussen de winden en de rotsen van deze hoge zee mijn scheepje kraken. En reddeloos lijk ik op drift te raken, terwijl de golven over 't dek heen klotsen. De Dood doofde in één keer met een trotse haal van zijn hand mijn helder lichtend baken, en zee en storm en nacht en ontij maken dat angst en vrees hard op mijn bootje botsen. Ik ben niet bang voor 't zingen der Sirenen noch voor een schipbreuk op de woeste baren, maar wel voor 't feit dat ik, zonder degene die mij de weg wees, stuurloos door moet varen: hij die mijn leven luwte heeft geschonken ligt nu helaas diep in de dood verzonken.