De Revisor. Jaargang 17



[pagina 64]
C.L. van Minnen Geen held Een burcht voor dromen bouwt hij, de jonge dag op oude jaren stapelend. In het licht verrijst het dak en glanzen tin en trans, ooit in het holst van het slot gegrondvest. Dit gangenstelsel herbergt zijn vroegste spook: geen held te zijn, die zonder een krimp van pijn elk sterven aanziet, elke strijd beslecht. Hij bouwt een burcht om hem prijs te geven, als offer voor de dag die het werk voltooit, wanneer, nog ongeschonden, het fundament zijn duisternis ontbloot. Het is de droom nooit het begonnene af te maken.
In dalen Een luisterrijke stilte maakt deze nacht het denken machtig: uitdijend inbegrip brengt alle bergen binnen handbereik, heuvels bevolkt door miljoenen lichtjes. Onzeker schijnen zij, soms in paren zoek, bij vlagen weggewuifd, tot zij zijn gedoofd. Een nieuwe tijd, bewegingloos verblijf, laat hen op hun beurt de berg bestijgen. Zolang dit duurt, bestaat overlevingskans voor wat in dalen schuilt. En hoe hard de taal van alledag mocht zijn, een zucht is hier meer dan een bombardement beneden.