De Revisor. Jaargang 17

[p. 32]

Sjamaya

Achter sterren staan sterren.
In de gemorste druppel
herhalen de geheimen van de diepzee zich.
Onder je borstbeen: de schat der barbaren,
je klepelend hart.
Boven je landschap, te vuur en te zwavel:
de voorwereldse draak, je stralende zon.
Meer nog dan verwondering
zou verbijstering je natuurlijke staat moeten zijn,
reiziger,
in de gloednieuwe, oeroude,
sterrestoffelijke kleurdromenzooi,
op het thuispluisje van je planeet.

[p. 33]

Honklos

Hoe het ooit
grip kreeg

samenspande

tot zo'n
uit moeders bloedhoed gehokuspokust
roseding.

Ooit uit de vergetenszee,
vinvoets,
een longvis kroop;

van sterremeel
een nevelbrood zich kneedde.

Te beginnen met
alsook het einde zoek.

Inktnacht,
hoor je oude buren buiten
smiezen het water de wind.

Wat is er van de nacht, wachter?
Dichter, wat is er van het licht?

Door de iris-hoepel gesprongen,
naar de schedelschatplaats,

daar is het regenboogeinde, daar is
de goudpot.

Het vergeetboek, het grote,
oude,

het ligt open

waar je gebleven bent,

verdonkeremaande -

In de bloemharten,
zon-altaren,
mummelbreviert de honinglezer.