De Revisor. Jaargang 17

[p. 13]

Chris Honingh

Wende

Vergelijk mijn ruimte
met een groot vertrek, stel je zwarte wanden voor,
waarin transparante draden hangen, ik er middenin.
Bij nader inzien is het meer een zaal, aangelicht
door vele open ogen.

Een regenbui gelijk,
spreidt zich over landerijen schitter uit, verdoemde
korenvelden. Ik ben een nachtelijke kannibaal, mijn
mond vol licht verzwelgt kanalen, tanden malen op
gebarsten grond, de heuvels en de dalen, waar het al
Arcadia mag heten.

Behaagzucht kon mijn
grafschrift wezen, elke morgen ga ik dood. Vuurbal,
inspiratiebron, helaas mijn grootste vijand ook,
als je rossen klimmen, valt mijn bedding hopeloos
maar zeker droog.

Ik wil winden roepen,
maar mijn stem is zwak;

mijn wende is die van de uil,
hij houdt zijn prooi verborgen;
nu gaan achter takken zwanen schuil.

[p. 14]

Kidnap

Het geweienbos werd achterlicht
door haar verschijning. Hoe een ekster

fel een stam besprong, tak om tak, trapgewijs
zo hoger trad tot aan de top,
zo reikend, prijkend,

in een zwaai gevangen door een schrale
werveling. De vleugels sloegen even aan
om stijf ontvouwen, krappe wind
te pakken. Smalend licht,

avond sloot zich als een wrang matrijs
om wingerd en patrijzen

klokten. Anekdote
ritselde omhoog: eens was nacht nog maar een
doodgeboren dag, licht van maan
in vogelbek gegoten, het dier verblind,
ogen half weggevreten;

Man van Elis op het winderige pad,
vluchtweg toch, gespannen boog;

stinkend vuile vogeldweil
onherstelbaar enerzijds
want elke kleur
verdween erna
voorgoed.

[p. 15]

Stellingname

Waar in duifgrijs licht boven bomen
tochtgenoten samenkomen, scherpt luidkeels welkom

elke ziel. Hij fronst bewogen, overziet
zwart sterrenbeeld, verwaaiend als wat
onverwachte regen. Wanneer zij in de kruinen
schuilen, bezit het bos opeens meer blad,

meer veren; hier bivakkeren, om de nacht te
trotseren, want rust is recht,
Erymanthus' blinde vogels.

Hij denkt hardop: ‘In dit moment verenigd, mag ik
niet meer schromen’.

En ook: ‘Hoe moet ik haar bereiken?’

Nog voor het licht wordt, grijpen duizend klauwen
en voeren hem naar onvermoede hoogten,
hij hangt verwilderd in hun poten:

besloten hebben zij voor hem.