De Revisor. Jaargang 17



[pagina 12]
Marijn Backer Een lange reis 1 Daar witte kusten zijn en wolken dun en op de einder lopen reuzen, de zon heeft hoge spinnepoten en schepen liggen allerlei te dromen op stroom. Moeder, varen dat is leven onder vreemde vlag, ik wil niet dat je lacht.
2 Ik pak de krullen bij zijn oor, knijp zijn nek: wat spieren willen en wat ik van hem niet mag zeggen dus dat ik hem pest, hem kwaad wil, zijn woede om niks, zijn snik uit zijn kaken pers, ik graaf mijn tenen in het zand, dit fijne witte suikerzand.
3 Zo'n moedelozig uur. Ik schrik van een vlinder die zit op m'n truitje. Ik hoor ze zeggen wat ze zeggen tegen mij en alles is waar als de wind om mijn oren, ik geef er niet om.
4 Tot je alleen maar gaat en het land door je ogen waait en de wijde zee spreidt vree en de wagen van je benen draagt je thuis en de vuurtoren door het raam wenkt kortlang kortlang lang.