De Revisor. Jaargang 17

[p. 10]

Leo Vroman
Naar het oorspronkelijk getal

31 Mei 1989

Al meer dan een jaar
ben ik aan het proberen
met mijn geduldige computer
die chaos te leren hanteren.

Wel kreeg ik meteen beelden
van eentonige patronen
waar wolken boven hingen
of uit ontsproten
soms zo ontstellend mooi
dat de haartjes op mijn rug
ontwaakten en opstonden
maar nu krijg ik een soort
aardbollen die grof
alsof dodelijk getroffen
uiteenvallen.
Soms dus weer kippevel.

3 Juni 1989

Er is iets vreemds aan de hand:
ik maak nog steeds kleine programma's
(zes regeltjes)
met heel kleine getallen
en het begint mij op te vallen
dat er nu gedaanten verschijnen
soms een groepje donkere nomaden
in lange bloemrijke gewaden
soms een wanhopig wezen
in een te zware kimono
wegwenend in haar nacht
vol bruine doodsbogen.
Waarschuwt men mij?
Kippevel, kippevel.
Misschien went het wel.

[p. 11]

27 Juni 1989

Nee het went niet:
vandaag na een misrekening
verscheen een ontstellende tekening
van een vooreeuwigs gebied.

Daar werd ik bewust geboren
op een Blauwsteengladde plaat.
Wiekslagen kon ik niet horen
maar daar werd merkbaar gepraat
achter die zonnige pilaren.
Aan mijn voeteneinde
lag een varenveld
het huiverde en deinde
ik mocht het zien bedaren
alsof er wind was geweest
Het verstuivende zand
spelde lange rillingen
die spreuken moesten maken
die heilig waren
die ik niet aan mocht raken
vanwege de trillingen

Ik heb daar lang gewoond
in de koele zomernacht
Van de aarde was niets te ontwaren
tussen de zonnige pilaren
in hun statige vlucht

4 Juli 1989

Door het verplaatsen van coördinaten
en elke lijn vooraf te doen gaan
met tweehonderd blinde manipulaties
heb ik het landschap uitgebreid

Nu ben ik die eeuwenoude relaties
en de huiveringen wat kwijt.
Buiten wordt vuurwerk afgestoken
(Independence Day)
Terwijl ik de vier beelden samen
plak verdwijnt mijn oertijd
en tikt soms een afgebrande pijl
tegen de ramen.