|
| |
| |
| |
Paul Claes
Donne naar de wijze van Huygens
Drywerf dwaes
Die mint en soo oock seght, eylaes,
Maer welck een wijs mann waer niet liever my,
Gelijck der aerde nawe, kromme grachten
Zee-water suijveren van bitter silt,
Soo docht ick, kond' ick mijne klachten
Met Rijmen pramen, haere smert gestilt.
Verdriet in voet-maet is soo droeflick niet,
Want hij temt het, die het in versen giet.
Maer als ick het soo tem,
Komt een, die met sijn' konst en stemm
Mijn smert ver-toont en singt,
En my tot veler vreughd ontwringt
Verdriet, schoon 't vers het dwingt.
Een Vers verdienen Minnen en Verdriet,
Maer niet dersulcken, die 't ons lust te lesen.
Sy bey verkloecken by sulck liedt:
Want beyder segeprael wordt soo gepresen,
En ick, de dubble dwaes, moet drywerf rasen;
De luttel wijsen zijn de sotste dwasen.
| |
| |
| |
The triple foole
For loving, and for saying so
But where's that wiseman, that would not be I,
Then as th'earths inward narrow crooked lanes
Do purge sea waters fretfull salt away,
I thought, if could draw my paines,
Through Rimes vexation, I should them allay,
Griefe brought to numbers cannot be so fierce,
For, he tames it, that fetters it in verse.
Some man, his art and voice to show,
Doth Set and sing my paine,
And, by delighting many, frees againe
Griefe, which verse did restraine.
To Love, and Griefe tribute of Verse belongs,
But not of such as pleases when 'tis read,
Both are increased by such songs:
For both their triumphs so are published,
And I, which was two fooles, do so grow three;
Who are a little wise, the best fooles bee.
| |
De dry dobbele geck
I am two fooles, I know
Ick ben twee Gecken: een, die daer van Minne sterv',
Een, die het Minne-mal in Rijm bejancken derv'.
Maer waer 's de wijse man die weigerd' Ick te wesen,
't En waer' Sy weigerde mijn qualen te genesen?
Het onderaerdsche nauw, daer door sich 't Zee-sop stouwt,
Ontpekelt in 't gedrangh sijn aengeboren Sout:
Soo meend'ick mijn verdriet te schroeven door mijn' Dichten
Soo door den engen Rijm verduyv'len en verlichten:
Want quellingh op de maet en kan soo fel niet zijn,
En dies' in Dichten boeyt betemt haer' dolle pijn.
Soo doen ick; maer vergeefs: men stelt mijn leed op noten,
Men singht en pronckter mé: was 't dicht in Dicht besloten,
Men helpt het uyt den band, men geeft het volle vlucht,
Men vrydt het om de konst en and'ren haer genucht.
Het rijmen voeght de Min, het rijmen voeght de quellingh,
Maer geen vermakend Rijm: een' aengenaem' vertellingh,
Een lieffelick gesangh verheft haer' overhand,
En voert haer' zege-lof van d'een in d'ander' hand:
En ick, twee gecken eerst, beginder dry te strecken;
De middelmatige zijn d'allerbeste gecken.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd