De Revisor. Jaargang 16

[p. 54]

Peter Ghijssaert

Kasteelheer

voor L.S.

Het kerkhofje van de familie wordt
gewied vanuit zijn werkkamer:
veel liefs voor moeder, heengegaan in schoonheid,
bloemen staan op het stilleven
van haar nieren en haar lever.

In de rechtervleugel dondert het toeristen.
Stemmen komen tot bij hem als vocht
door stucwerk, maar het harnas op de gang
geeft capuccino zat en iedereen
is weer tevreden.

Snoeien aan de plastic rozen,
kleiner wordend in hun vaas. 's Nachts slapen
in een gouden lijst onder de verf
van voorvaderen. Veel blijft er niet over,
keel die zachtjes rinkelt als het belkoord
van een stemband wordt getrokken.

Familiefoto

Wij werkten zwetend aan het fries van roomijs
op ons bord. Klassieke moten werden
onder snorren fijngekraakt. Een nieuwe
schaal, nog dampend van het vriesvak,
stond te wachten op de winnaars.
Kinderen bleven eten, kregen pijn
en braken door het hagelwitte scherm
van kelners; tikken van de lepels op
de borden knikkerde de vijver in.
Als er niet meer geconverseerd werd schoor
zon met haar blinkende tondeuses eerste
schaduwen van tafel weg en kookten de
likeurglazen in kelen over.
Twee nichtjes zaten uitgebreid
in engels kortgehouden gras. Men vond
het nu wel tijd worden door de familiefoto:
overhemden straalden, bloemen
lagen in coma op de jurken. Op
de achterkant van het fotopapier
zou datum komen en een spreuk. Ter ere
van 't communiefeest.

[p. 55]

De pruimelaar

De pruimelaar in onze tuin, scharminkelig
maar niettemin nog vol van licht,
keerde zich van het voorjaarsgorgelen
en stierf verder. Luis groef hem
langzaam uit de grond omhoog.

Richting vijver en bij naderende storm
kon je doorheen zijn kruin de dondervliegjes zien,
met elektriciteit bezenuwd.
Zo kwam de zon daarna ook altijd
door zijn poort de tuin binnen.

Nog wordt hij dagelijks gelezen dat
het kraakt: een stam vermagerend
tot op een dunne, dodelijke naald,
zwart en nauwkeurig.

Moeder

Moeder, ingekuild tussen de meubels
en het porselein, komt nog maar moeizaam
boven hout, mummelt sterfberichten
van vriendinnen.

Boekdelen van pluis schikt ze de kast in
en ze hoest het laatste restje warmte
uit haar schrale rinkelende borst;
schouderbladen van verdriet geblakerd
breken uit de rug te voorschijn.

Langzaam groeien kinderen weg
van haar schoot waarin onvruchtbaarheid
werd afgeworpen.

Dor is moeder; oud machien.
Herinnering hangt als een teder lint
van ingebruikname dwars door haar heen, maar
niemand krijgt haar nog in gang of weet
waartoe ze dient.