De Revisor. Jaargang 16

[p. 80]

Judith Mok

Ghettoblaster

Het jubelbehang mocht niet beschreven worden
zei ze na het gebed, zonder brood.
Boter na de vis dacht ik
en zweeg.
Gisteren nog sprak het tegen mij
godswoord noemde ze het en dat soort lasterpraat.
In haar mond klotste taal in wonderen
en in mij smeekte het om vast te worden gehouden.

Haar handen en de mijne naast elkaar, katholiek,
over het mika gevouwen.
Aan de muur een plaatje: de spreker van het woord, vermoord.
Een lichtje voor het bloeden ernaast.
Bidden kon ik tot het droomde
De bloemen in het vloerkleed gezaaid, daar moet je,
dat weet je, over zwijgen, zei ze.
Schoonmoeder zei het, ga slapen.

Verweg van de zoon, de geslachtsdaad oningezegend.
Ga slapen.

Het bed voedde een holte in mijn rug
Daar lachte zowaar een maan die voor mij was uitgeknipt,
een muurversiersel bleek en slap als de kinderspiegel
ernaast, waarin een hele jeugd was uitgeveegd.

Vormde zich een uitdrukking in mijn hoofd
mijn vraag daalde de stille trap niet af
Zij was beneden, het heiligde daar
tussen het bankstel en het onverteerd kristal
en in haar toonkamer sprak het nog eens: amen.