De Revisor. Jaargang 16



[pagina 28]
Paul Gellings Zuid-Holland Er is een spiegel onder het drassige land geschoven. Rimpelloze sloten vol van snijdend licht. Een eend breekt het water en laat een schervenspoor onder zijn vlucht. Was ik de zon, even was ik zeer verward.
Hazelied Wie is hij toch? De lente brengt hem terug in tuinen, versluierd licht, stofregen van de zon, vandaag een groenbestikte Pasen die naar verloren zomers geurt. Zo gaat zijn tijd niet voor- maar achteruit. Hij slaapt bij ijle goden, misschien wel bij geliefde doden, want wie heeft ooit zijn huis gezien? Zo ligt hij in de morgen half vergaan in gras en in de middag is hij kind, haast zich dan door schemerdonker naar de dag dat je hoe je zoekt hem niet meer vindt.