De Revisor. Jaargang 16

[p. 29]

Jacobus Bos

Kijker

Tussen de met zand en gras besneeuwde
oevers galoppeert het water. Davert
over de met zon beschenen stenen

op de bodem van de rivier die snel
dit geweld van zich afwerpt. Hoog
spat het water en zweet de paarden.

Daar wacht je op. Dat het landschap
dat ook maar een fractie van
het landschap in je handen beweegt.

Maar het beweegt niet. Niets beweegt
in de geluidloze verte die het oog
met een zweepslag dichterbij haalt.

Waar zijn de ruiters en hun paarden.
Waar zijn de geluiden die zij maken.
Wacht tot zij uit hun spiegel

van stilte te voorschijn rijden.
De paarden breken het dunne water
aan beide zijden van het glas.