De Revisor. Jaargang 16

Marcel Koopman

Bergen

Zij houdt mijn vinger in haar handje vast,
haar mandarijnen lach mij toegewend.
Ik moet haar dragen want het is nog ver.

Eerst langs de put, huis van de watertrol
die weer niet thuis geeft als zij naar hem roept,
maar zij begrijpt waarom zij hem niet vindt.

Dan langs de bank en zitten. Drop.
Zij staart een regendruppel na, zegt ploep
en aait een moederpaddestoel over haar kind.

Nu nog het steile pad en langs de beek,
maar voor de denneappels is zij bang,
zij klemt mijn vinger in haar handje vast
maar niet voor lang - daar is het houten hek.

Ze rent haar beentjes haastig achterna
omhoog de staafkerk tegemoet.
Het kruis boven het altaar ziet zij niet,
alleen het licht dat van de kaarsen straalt.