De Revisor. Jaargang 16

[p. 17]

Marc Tritsmans

Dood van een zoon

In elk gesprek leeft hij weer mee
tussen de regels als de koude echo
van een winterochtend net vanonder
warme dekens: het messcherp ogenblik

dat tijd deed splijten in een vóór
en na zoals een zondvloed waarin men
liever was verdronken maar wie oud
is raakt niet snel meer overboord

geen nieuw leven hoe ongeduldig ook
door hen betracht brengt hierin verandering
er is een man afwezig waarvan tegen beter
weten nog een teken wordt verwacht

Uitzicht

ik fluister de verloren namen plaatsen
waar we samen zijn geweest en dus niet
meer zullen komen op het netvlies brandt

dit uitzicht witte huizen tegen donker
blauwe lucht geur van tijm en droogte
de melkweg 's nachts het zachte praten

tussen het gekras van krekels door even
leek het of we dan toch aangekomen waren
de plek waarvan we wisten dat ze niet bestond

[p. 18]

Koeien

Het lijkt wel of ze staan te wachten
maar ze wachten helemaal op niets. Voor
hen volstaat het om te blijven waar ze
grazen hun wereld moet niet groter dan

tot waar de ogen reiken: dit weiland
dat gewoonweg ophoudt bij de bosrand
het huis daar in de verte met de man
die hen komt melken of hen meevoert

als het koud wordt ze kreunen snuiven
het regent zon schijnt op hun vachten
het wordt donker alles laat hen onbewogen
nergens zit een einde aan de tijd

Ogenblik

het ogenblik waarop je het bos uitkomt
en alles even duidelijk wordt als dit
landschap dat zonovergoten voor je ligt

zoals het wacht op niets enkel ruimte
biedt aan bomen paarden soms de snelle
schaduw van een wolk die overkomt

de volmaakte rust van nooit meer te
verlangen nog enkel grond te zijn
waarop het leven doelloos verdergaat

[p. 19]

Paarden

nu het duister wordt en killer
nevel ook in slierten uit de
grond opstijgt zie ik pas hoe
volkomen ze hier thuis zijn

in hen geen onrust niet de drang
om elke plek weer te verlaten en
dan toch weer niet de avond doet
hen dieper in de aarde zinken

ik hoor nog slechts die rustige
geluiden van een huis het vredig
zuchten kreunen ik voel wel dat ik
hier niet langer uitgenodigd ben

Overgrootmoeder

Ik weet nog wel het zwart van haar kleed
de huid van gezicht en handen doorzichtig
en ongetwijfeld breekbaar als glas en hoe
ik me voorstelde dat dat witte haar zelfs
in het donker nog zichtbaar moest zijn.

Van alle verhalen rest me geen woord enkel
de toon waarop ze vertelde een stem en ik
voel nog de warmte van magere benen terwijl
we samen de foto bekeken. In de spiegel werd
ik even die man: grote ogen achter ronde glazen.