De Revisor. Jaargang 15

[p. 65]

Joris Denoo
Foucauld

I

Altijd de dreiging van een mes
of een geweer, ofschoon er enkel zand is.
Zelden valt de schaduw van een mens
op mijn tent. Alleen het dier en ikzelf
bepalen wat gerucht mag worden.
Hete stilte die heilig schijnt
doet het mond-op-mond met ons.
Ik, die traag beweeg als ware dit de ijlte
van de hoogten, ben een kleine reus
in de gleuf van wind en het holst van zon.

II

Als gevallen engel drink ik
het geheime water. Ik los een schot
en de pechvogel ploft in het zand.
Een handvol veren bewaar ik voor later,
mocht iemand naar mijn alibi vragen.
Met één ervan schrijf ik u heden.
Wellicht zal mijn brief u nimmer bereiken.
Jaren en jaren zullen verstrijken. Misschien
passeert ooit eens een karavaan,
de vrouwen gesluierd maar de taal onomwonden.

III

Het is een geheim dat ik deel
met mezelf dat ik nooit alleen ben
want ik ben er ook nog. Ik ben
mijn eigen slavendrijver en mijn tolk.
Ik spreek negen talen en zwijg in vijf ervan.
Goed om te weten is dat het onthecht bestaan
vooral bestaat uit slapen en uit eten.
Zand en wind en zon kleuren alles
religieus en formidabel tijdeloos.
Hoor ik daar de echo van charles de foucauld?