De Revisor. Jaargang 15

[p. 47]

C.L. van Minnen

Aandenken

Zo er een woord bestond als de platte steen
die tolt en vliegt, met paradoxaal gemak
het wateroppervlak bespringend:
dansend negeerde het diepe gronden.

Het ding kleeft denken aan: het besmet met lust
van leven, breekt met wat samenvattend was.
De leugen van de bodem vestigt
indruk, gewillig gekaatst, door ophef.

Horror vacui

Het schemert in de bomen, in elke kruin
kruipt leven uit een wrede geboorte. Volg
de nerven, twijg, tak, stam: de grond is
niets dan de bladeren van de zomer.

Zichzelf te weinig spoort het gesleten pad
en vreet de schroef zich hulpeloos in het hout.
Gezochter doel dient wie bij avond
tijdelijk tart wat de aarde wentelt.

Zo hoog het raam is, uitstel: nog even voor
de grote kring splijt, speling gebracht in dag
en nacht. Oud nieuws dat niet genezen
wil, een lacune die angst blijft vullen.