De Revisor. Jaargang 15

[p. 48]

Marc Tritsmans

Oud kinderziekenhuis

aan de wanden hangen tekeningen
met hun namen en hoe oud ze waren
nergens wat er verder met hen
is gebeurd. Op het donkere

binnenplein doorheen bedampte ramen
zie ik de vage omtrek van een schommel
en een glijbaan voor wie toch even
buiten mocht: een vluchtig uitzicht op

een vierkant stukje hemel misschien
wat wolken een vogel en een glimpje zon
(zo is de wereld maar dan groter) en of
dit panorama groeide of met de dagen

langzaam slonk tot slechts een felle
tekening nog overbleef volmaakt
als onbeantwoordbare vragen

Maar wat

het is er weer maar wat
de schemering rondom geblaf
van honden in de verte en
ik aarzel op het pad dat

door de struiken gaat een koud
en helwit licht flikkert doorheen
takken uit en aan ik raad de
warmte achter het raam en het

lijkt of alles hiermee eindigt
vanop een afstand en volmaakt
onzichtbaar kijken weten dat
ik niet zal binnengaan

[p. 49]

Fotografische logica

deze rechthoek keurig uit de tijd
gelicht een honderdvijfentwintigste
seconde werkelijkheid herleid
tot louter logica in twee dimensies

geen gebaar ontkwam elke lichtvlek
liet een spoor dat werd bewaard
in moleculen voor wie nooit twijfel
geldt: ze zijn zeker met zijn allen

kijk de lachende gezichten die niet
weten wat onze ogen nu doet dralen bij
die ene toen niet lege plek alsof we
wachten op een onverklaarbare beweging

September

op terrasjes in de smalle straten is het
net iets stiller ondanks gerinkel van de
glazen laatste borden worden aarzelend
afgeruimd een grens lijkt overschreden

men buigt de hoofden dichter naar elkaar
en dekt zichzelf al toe met adem en wat
warme woorden hoewel de avond is nog
loom maar verder op het land raad je

nevel die nu stilaan reikt tot bij de
bosrand dit is als zitten in een open-
luchtdekor je voelt de onbestemde leegte
achter gevels zijn de kamers al verdwenen