De Revisor. Jaargang 15

[p. 30]

Kester Freriks

Ode

Handlangertje van de dood, de tijd, haast
zich nooit, verlaat zich nooit, treft,
geluidloos en rattig in zijn tred, spoorslags
ijlt vooruit al wat de wereld najaagt:

de rust tijdens de vlucht. Ik drink wijnrode
lippen van minnaressen gearriveerd met wangen
hektisch nog van de tocht door de stad aan

waterglazen brandend van blos en mondafdruk.
Langs de trambaan, richel van smalle spiegels
als grachtwater zwart: daar woon ik. 'n Verblijf.
Even vluchtig als de gedachte gelijk de woongevels

zijn waarachter woningen tenten opsloegen. Nee.
Verder zonder verweer. Het loflied van de open
weg, hakkebord van vervlietende verten, een

explosie van paletten aan de horizon: aldaar moet
ik zijn, weg van koude voeten tot stilstand gekomen
in stilstaand grachtwater. Tot aan de mond reikt al
wat rottenis is: vuilniszakken als moderne lelies.

Plotse hand op mijn schouder, de linker: ik sla
met rechterhand een aanval. Terug ben ik weer naar
waar heimwee naar leven doornig kroont - een failliet.

[p. 31]

Begrensd

Haar bezoeken waren als een uitgestrekte hand
die de wereld me reikte. In vensterglas en spiegel
kraste zij oogopslag en beeltenis. Deuren nog bezield
van haar komen en gaan. Plots rusteloos huis. Vergruizeld.
Mijn hart strijkt weer neer op boomtak in nieuw lover:
begrensd te zijn maakt opstandig.

In de ochtend ruist warm water door leidingen maar rug
noch schouder warmt zich veilig aan gloeiend ijzer
dat is aangebracht onder vensterbank en naast voordeur:
plaatsen waar het gevraagde en daarom bedreigde binnentreedt.
Ik ben slaaf van haar wetten, streng en oprecht.

Waar ze komt daar knakt mijn knie, waar ze wegstapt
trilt mijn wenkbrauw. Beschaving laat het afweten
en opvoeding niets dan vernis. Maagzuur woekert.

En denk dan aan toen: kind in landerijen vol scherp gras
waaraan het zich brandt. Ogen tot aan horizon vol van zien,
dromend over grote landen die tot me kwamen van verre - maar nee,
ik moest gaan, hoofd achterover, duizelig van drassig
gras onder mijn voor het eerst dronken voeten westwaarts.

Wat moest ik toch, ja in later jaren verloor ik het stratenplan
van de stad waarin ik woonde uit het oog, overtuigd van een gedachte
achter de orde die ik niet kon achterhalen. Al oud?
zanikte het in mijn kop. Alleen van mijn schoenen kon ik houden,
de doorweekte, bestikte zolen met richels waartussen steentjes
zich verzamelden, krassend schreef ik woorden over asfalt.
De eerste tram van de ochtend op mijn hielen: vonken.

Mijn idee, chauffeur. Verover de stad van de beloften.