De Revisor. Jaargang 15

[p. 17]

B. Zwaal

tafeldame begeert het bestek en mij negeert zij niet,
niet meer dan de eerste uren
en nu ziet zij mij als staalleverancier en schrokt hoopvol.
tafeldame begeert haar bestek,
het mijne lepelt zij.
met haar bloemsnuit is zij vreetje, kuis vraat.
zij slikt mes in haar degenallee waar het vrij wandelt,
schrokkrop, rechtop.
ik reik haar vork en mes, lepel en ook een tinnen vaas die
zachtbloems om haar tanden bladert, soepel van drijf en drevel.
wens tot wortelen in een drijfschaal vervolgt mij alle gangen
en zij plet mijn rechterzijde met vraag en zuigt het staal
magneties uit m'n mijn.
schokjesborsten pummelen boerenrood en met een heft
tikt zij mijn knie en ik hik, verhef de tafelmelodie van
onderen, van onderen, roept zij uit haar rozen
en schenkt mij haar compote.
ik worstel om manieren en vat het voedsel,
fluit mijn corsage die zich zwijgend in het glas uitstort en dan
ben ik sardientje in haar blik, flinter in haar zuurzoet buikje
en zij heet betsy.
ik vang een veeg van mijn tafeldame en zij begeert wel het bestek
maar niet mijn netten om haar bed, dat heet: de dood in mijn sloot
van stilstaand water, mijn drab van duf.
nu, zij wil wel, na de koffie, aan mij vorken, dubbelbeens is zij
in haar nopjes, hoogovent mij.
dol ben ik op nonnen maar zij is een zuster
staalbloed, vork van smarte, bijgod tweetaks.