De Revisor. Jaargang 15



[pagina 140]
Marcel Koopman De kamer stil waarin zij zit ik op mijn tenen in de gang het duurt een leven lang tot ik de deur bereik en zij haast schrikkend van haar boek opkijkt en onze ogen: tegelijk. Er is nog schroom, er is al wij - ze heeft gitaren klaargezet wil je eerst thee - nee met welk nummer zullen wij beginnen, kaarsen branden zachtjes, het wordt ‘into the zone’. Vlaggen wapperen, we lopen opnieuw over de brug over de Rijn. Je bent veel kleiner dan ik dacht en onze haren waaien Basel open. Onthutst zie ik de stad verdwijnen, trams, asfalt, zakenlieden ontberen iedere werkelijkheid, en ook hoe tussen ons in vlagen ineens het eeuwige verschijnt. Van schrik stamel ik iets over de sterke stroom die onder onze voeten glijdt. En tegelijkertijd in deze moede stoel vraag ik mij zeven herfsten later af waarheen in godsnaam voeren wij?