De Revisor. Jaargang 15



[pagina 127]
Ben Schomakers Heidelberg Waarom, water en boom, ben ik jullie vergeten? Het trage water wendt de steile landen; rondom sluit zich een trechter van groen beslibde heuvels; erbuiten ligt misschien een nieuwe stad; ik zal haar zoeken, in mijn wandeling van jaren. En ik sta niet stil als een zwaan met één slag de bedaarde bossen tot vloeibare lagen ontrafelt. Verbrokkelend steen rolt langs; de vaste handen van de oevers rapen het op en voegen een gebouw. Hemelhoog; en moeiteloos; massief; zonder weerstand werd het neer- gehaald; het is vergeten. We zijn de dingen onuitsprekelijk vergeten. Anders is het landschap van het hart. Want wat is daar de kleur van het water dat in alle wisselingen spiegel was van de boom die bladeren huilt om de vlucht van zijn geliefde en de takken spitst als de wind hem terugbrengt; eeuwige stilten ertussen; vervulling en dood. Dit water gaat onder in de golfslag van het hart. Daar zijn onuitsprekelijk de dingen bewaard.