De Revisor. Jaargang 14

[p. 51]

Jos van den Hoek

Een kring, ik doorbrak hem
met gemak - dat zware hart,
voordat ik hem doorbrak,
als het hart van de kring,
dood moest het willen
om vrij te mogen zijn

een kring, ik doorbrak hem
met gemak - waar ik ook om
lach, een lach haalt het
weg; een nagalm
lacht mij uit (dwaas)

niets is zo nieuw dat ik
niet meer onder de zon ben

Op een heuvel hoort een galg
(eng te doen)

en Broer Konijn hoort het dal
uit te springen, op noch om
kijkend, maar na geen sprong
iets kleiner lijkend - als ik
hem maar blijf verzinnen,
zie ik hem zichzelf blijven

nee, dan eensklaps aan alles
onttrokken - dat begint iets
met terugwerkende kracht
te ontkrachten en praat zo
nog goed dat het geen hoed
afzette, alvorens te sterven

Niet op ons gemak - zo'n zit
van op het hakblok leren zitten

maar het willen opstaan en opzij
gaan, voordat het bijltijd is?

zitten blijven? - opdat het gaat
hakken en zo aan zijn einde komt

en ik om het voorbije toch opsta

of zal ik dan een ander zijn?

Geest, uit glans van ongeldigheid,
een maansikkel aan de daghemel
waartoe merelse vroegte verdampte

water, kolkwater - geen oppervlak
hield het drijvende;
water ging aan water te gronde,
als wij los van het onze tot niets
dan diepte komen konden

dit weer: drooggevallen middaguur

we horen op - iemand komt de trap
naar de veranda op - voorlopig
zijn wij het, op verboden trappen

Het geschrevene brengt het
tot leeuweleven:
soms gaat het inderdaad
happen, vaak stelt het zich
aan, meestal geeuwt het

zon -
ben ik vertroeteld
altijd verblind?; sterven
vleermuizen aan geluk?

een zich afrollen naar zee,
een zich oprollen naar huis

ik kom, avond, ik kom
met weerlicht verten bewaken

Een avond kruipt
ongedeerd onder de dag uit

achter ogen is de wereld
god en ziet zij zich slapen

zeg dat zeelten elkaar
alsmaar
duwtjes in het voorbijgaan
geven - liefde,
geprolongeerde begroeting

maar het was avond;
een mijn
wacht op het bevrijdende
‘schip’