De Revisor. Jaargang 14

René Huigen

Leeuwehart

Zoals een hazetand in gips
de afdrukken van mijn olifantepoten
over het hazepad niet terugvolgen kan

Zogezegd verdwaald, met de neus in de wind,
toen het duidelijk werd
hoe een beer zich in het achterhoofd verschuilen kan

Dan gaat er toch iets dagen,
hoe het is om op jezelf te jagen,
en gehuld in berevel - hoe knots
je loop de lengte van je armen bepaalde

Dus toen je door de knieën ging,
omdat een jager vergroeit met diens spoor tot prooi,
tot lichtekooi in eigen cirkelgang vervat,
bij het zien van oplichtende verschieten
en in alles wat zijn tred opheft,
getuige zijn kunnen, herkent zijn leeuwehart