De Revisor. Jaargang 14

[p. 7]

Jan Kuijper

Door wijze raad, door kracht van medicijn
komen wij onverhoopt weer op de been.
Door bed en tafel, lijkbaar en grafsteen
worden wij wond, verwijlen wij bij pijn
en hoeven helemaal niet heel te zijn
en niet rechtop te staan en niet alleen.
Alleen of niet alleen, wij zijn ver heen
als dat geen kwestie is van groot en klein:

de twee komen niet op hetzelfde uit.
Alleen is heel, maar blijft voortdurend schrijnen,
tweeëenheden zullen van puur geluk
niet merken dat alleen wie uit een stuk
is, niet stuk is, maar stralend, bij 't verdwijnen
van rood, van wit en purper, als een bruid.

Coppe

Harde ho dat placebo domino
zing ik voor jullie levende gezicht
en de andere woorden van het gedicht,
de hen die R. de V. uit Hulsterlo
om hals heeft gebracht als een christenplicht
ter gedachtenis, want het staat er zo,
voorzien van leesaanwijzing (harde ho),
die hierbij geldt voor het levensbericht.

Waar of ik gebleven ben? Over aarde.
Ik sta beschaamd: daar moet het over gaan.
Ik sla in dit tijdsgewricht zonder waarden
een zwart en kras memento mori aan.
Cras mihi, hodie tibi. Jouw uur
heeft geslagen. Kijk naar mijn kop als vuur.