De Revisor. Jaargang 14



[pagina 6]
Leo Vroman Borsten bijvoorbeeld Wat zou ik ooit moeten of wie ooit bedanken voor het plappen van haar blote voeten op onze zonbeschenen planken slaapkamervloer? O o open ramen hoe lang blijven we nog zo samen? Tot ik dit kan beschrijven? Drink ik het leven doordat ik verdrink of om hoger te zweven naarmate ik zink hangend aan slieren harmonische bellen die het weerlicht versieren en voorspellen? Zo worstelen trosjes diepzeeluchtballonnen vriendelijk glanzend in zeven zonnen om eindelijk een voor een op te gaan in geplukte reflecties van de maan. En waarom schrijvend voor hen die dorsten naar het leven en ook zo genieten schrijf ik niet over vrouweborsten laat staat tiet laat staan twee tieten? Omdat andere zoete melk piemelende tepels dan voor hun zuigelingen - dat wil ik tenminste vrezen - onder trossen vreemde wriemelende mannevingers en mannedingen onbereikbaar zouden wezen. Nee ik schrijf daarentegen heel dicht rondom haar een glasdicht klirrende regen van regels wel trillend maar intussen onbegrijpelijk doorzichtbaar o vruchten van lief ooft kussen onder het hoofd onder het kussen