De Revisor. Jaargang 14

[p. 48]

Joost Zwagerman

... had jij te leiden een paar levens galg en rad
of de polyfone heilige de verafgoding volprezen; was jij
nog steeds meerduidig, meerstemmig, was jij, kort gezegd,
met meer dan met jouzelf, dan had ik handen vol met
weerschijn, echo's en lichaamsschaduwen tot een zuiver
en onschuldig jij te wassen. Maar zoals euforie is eensgezind
in het van jouw koosnaam mondjesmaat te regelneven, bezing ik
heel beschaafd het elastieken wiegelied van jou en jou
en jou alleen, mijn lief. Als de weerlicht zo eenkennig
waartoe zingen is de dictatuur en dictatuur is de extase
verschaf jij met een glimlach een sneeuwkristallen schrikbewind.
O, niemand is er anders dan mijn vijand duizendkoppig jij te zijn,
dus raak me, maak me, ontwaak me uit de welgevallen strijdroes
waarin jij was zo despotisch als een liefdevolle zombie
en ik zo godvergeten hoofs als een oorlogszuchtig windekind.